Ze ontwikkelde een tassenlijn van gebruikte koffiebonenzakken en gaf de opbrengst terug aan de koffieboeren in Ethiopië. Ze doneerde overgebleven etenswaren van haar cateringbedrijf aan de daklozenopvang. En ze blies haar vakantie af om een noodopvangcentrum voor asielzoekers uit de grond te stampen. Tegenwoordig steekt sociaal ondernemer Sylvia Krebber uit Hoevelaken veel van haar energie in het verbinden van onderwijs en arbeidsmarkt. Ondernemen is echt leuker als je van betekenis bent voor anderen.’
door Laura van der Burgt
fotograaf: Frank Ruiter
locatie fotografie: Stoomgemaal Hertog Reijnout
Als de volkswagen Kever van Sylvia Krebber (56) op die bewuste avond 35 jaar geleden gewoon was gestart, had ze hier vandaag niet gezeten. Dat ze de Volvo van haar vader mee kreeg, redde haar leven – daar is ze van overtuigd. Krebber was 21 toen ze op amper tweehonderd meter van haar ouderlijk huis werd aangereden door een roekeloze automobilist.
‘Ik heb een jaar lang met ernstig nek- en hersenletsel naar het plafond liggen kijken’, vertelt ze. Werken, dat kon ze volgens de artsen wel vergeten. Maar dat ging er bij haar niet in. ‘Mijn leven begon net, ik was vastbesloten om me terug te vechten.’
De weg naar herstel was lang en loodzwaar, tien jaar lang vond haar keuringsarts dat ze niet in staat was om te werken. Maar Krebber gaf niet op en uiteindelijk gaf de arts haar toch een nieuwe kans. ‘Ik was zó blij toen ik na de vele vrijwilligersbaantjes weer betaald aan de slag kon. Eindelijk hoorde ik er weer bij. Een baan doet zoveel met je eigenwaarde.’
Gek van liften
De strijd die ze zelf als twintiger moest leveren, verklaart waarom ze zich nu zo gepassioneerd inzet voor jongeren met een afstand tot de arbeidsmarkt. Als projectleider van het Netwerk Onderwijs & Arbeidsmarkt en stichting Nationale Onderwijsweek brengt ze onderwijs en bedrijfsleven dichter bij elkaar, maar ze staat ook individuele jongeren bij.
Onderwijs is gaandeweg de rode draad geworden in de opdrachten die ze met haar bedrijf Projecthuizen.nl uitvoert. ‘Ik weet hoe het is om vast te zitten in een situatie die je ongelukkig maakt. Toen ik weer een fijne baan had, voelde ik me zoveel beter. Ik ben ervan overtuigd dat je heel veel aankunt als je doet wat je leuk vindt, ook als je een beperking hebt. Hard werken is niet slecht voor je, stréss is slecht. Het geeft mij veel voldoening om jongeren te laten ontdekken waar hun kracht ligt.’
Kneitergaaf
Ze vertelt over een jongen met autisme, die ze leerde kennen in het praktijkonderwijs. ‘Iedereen zei dat een betaalde baan niet voor hem was weggelegd. Toen ik hem vroeg naar zijn interesses, vertelde hij over zijn fascinatie voor liften. Hij wist er echt álles van. Nadat hij bij PostNL met goede begeleiding beroepsvaardigheden had aangeleerd, stelde ik hem voor aan de directeur van een bedrijf in lifttechniek. Die was onder de indruk van zijn kennis en bood hem een leerwerkplek aan. Dat is nu twee jaar geleden, inmiddels heeft hij er een volwaardige baan als lift monteur. Kneitergaaf vind ik dat.’
Dat het haar wél lukt om zo’n match voor elkaar te krijgen, dankt Krebber aan haar doenersmentaliteit. Ze heeft een uitgesproken talent om dingen voor elkaar te krijgen. ‘Ik word ingehuurd door overheden die een goed beleidsplan hebben geschreven, maar niet weten hoe ze er handen en voeten aan moeten geven. Als mbo’er is dat precies mijn kracht: ik vertaal ideeën in acties. Ik vind dat de doeners in ons land meer waardering verdienen, denkers hebben we al genoeg. Je hoeft echt niet naar de universiteit om van betekenis te zijn.’
‘Ik vind dat de doeners in ons land meer waardering verdienen. We hoeven echt niet allemaal naar de universiteit om van betekenis te zijn’
Kleurrijke zakken
De tassenlijn KahawaBags is een sprekend voorbeeld van Krebbers daadkracht. ‘Toen ik nog een cateringbedrijf had met mijn man René, werkten we samen met een koffiebranderij die veel deed aan duurzaamheid. De kleurrijke zakken waarin de koffiebonen uit Ethiopië kwamen, werden hergebruikt als vulling voor autostoelen, maar daar vond ik ze veel te mooi voor. In een maatschappelijk atelier liet ik er tassen van maken, de opbrengst ging terug naar de koffieboeren.’
Ook besloot het stel om het overgebleven eten uit de catering naar de daklozenopvang te brengen. ‘We wilden iets doen aan de voedselverspilling. Zo sneed het mes aan twee kanten’, verklaart ze.
Ontmoetingen organiseren
Het leggen van creatieve verbindingen is voor Krebber cruciaal om tot resultaat te komen. ‘Mijn netwerk is goud waard, ik ben er superzuinig op. Ik wil mensen in het echt leren kennen, want dan bouw je een band op. Veel jongeren hebben moeite met live contacten, door de smartphone en de lockdowns zijn hun sociale vaardigheden niet zo sterk ontwikkeld. Zelfs bellen vinden ze soms al lastig.’
Door echte ontmoetingen te organiseren (zoals bedrijfsbezoeken en gastlessen) brengt ze leerlingen en werkgevers bij elkaar. ‘Laatst hadden we een notaris uitgenodigd op school, een beroep dat niet per se een superspannend imago heeft. Het verraste de leerlingen hoe leuk die baan eigenlijk is: je helpt mensen bij belangrijke beslissingen in hun leven. Daar geniet ik van.’
Leren van Gen Z
Het contact met jongeren levert Krebber zelf ook veel op. ‘Wij kunnen veel leren van Gen Z! Door de digitalisering staan jonge mensen veel flexibeler in hun werk: ze vinden het helemaal niet erg om in de avond of op hun vrije dag even achter de laptop te gaan zitten. Tegelijkertijd vinden ze ontspanning ook belangrijk, dat vind ik wel gezond.’
Ze praat graag met jonge mensen over wat hen werkelijk drijft. ‘Veel jongeren willen rijk worden, zodat ze die dure auto en die prachtige villa kunnen kopen die ze op de socials voorbij zien komen. Dan vraag ik: en dan? Als je dat allemaal hebt, wat maakt je dan echt gelukkig? Zo kom je toch uit bij de hamvraag: hoe geef je betekenis aan je leven? Voor mijzelf geldt dat ik gelukkig word als ik mensen kan samenbrengen. Als ik dat op mijn eigen kleine postzegel voor elkaar krijg, voel ik me heel voldaan.’
